GETUIGENISSEN VAN OUDERS:

De getuigenissen kwamen spontaan binnen per e-mail. Alle getuigenissen zijn geanonymiseerd.

We zijn in contact gekomen met de school, nadat mijn dochter Marie-Charlot in piusX een c-attest haalde.
Na veel gesurf naar onderwijssites en praten met andere ouders, kwamen we terecht op de info-avond van het KAB.
We werden daar meteen hartelijk verwelkomd door leerkrachten.
We hebben Marie-Charlot direct ingeschreven (het c-attest was dan nog niet behaald!! maar duidelijk komende).
Toen ik Marie-Charlot dan eind augustus definitief ging inschrijven viel me meteen op hoe persoonlijk het er aan toe ging in het KAB. Ik heb wel andere ervaringen hiermee.
De eerste 2 dagen van het nieuwe schooljaar kwam Marie-Charlot depressief thuis, ze zag het niet zitten, ze kende er niémand.
De 3de dag kwam ze al zingend thuis en viel het haar toch mee, sindsdien is dit dagelijks kost geworden. We krijgen een dochter thuis die goed gehumeurd is, goed wordt opgevangen op de school, er is aandacht voor haar dyslexie, haar resultaten  zijn alleszins veel beter dan vorig jaar én ze blijft zingen. (wat leuk is als je een humeurige puber gewend bent)
Wat wij zo belangrijk vinden is dat ze hier in een kleine klas zit waar ze zich absoluut niet kan verstoppen.
Er wordt ook nog in het 3de jaar aandacht gegeven aan leren leren indien de leerlingen het wensen.

Wat ik zo spijtig vind is dat onze jongste niet naar het KAB gaat. Hij gaat mee naar het Lyceum met zijn grote broer. Toen ik ging kijken op de website van KAB in april, bleken de eerste jaren al volzet.

Mijn dochter is een goede leerling.  Vooral wiskunde en wetenschappen liggen haar.  Met geschreven taal heeft ze steeds wat moeilijkheden gehad. Lezen heeft ze nooit graag gedaan.  Voorgelezen worden vond ze super, maar zelf nam ze enkel boeken met bijna uitsluitend tekeningen en foto's ter hand.  Ook strips werden niet gelezen maar doorbladerd.  In de lagere school had ze steeds het laagste leesniveau van de klas, lager dan normaal voor haar leeftijd.  Steeds bracht ik dit onder de aandacht van de leerkrachten, maar vermits mijn dochter primus van de klas was, moest ik mij helemaal geen zorgen maken.  Toch bleef ik het wel vreemd vinden, ook versprekingen en bepaalde schrijffouten vond ik niet bij haar passen.
Bij het eerste oudercontact van het eerste leerjaar Kab sprak de juf Nederlands mij aan.  Zij vermoedde dyslexie bij mijn dochter.  Mijn eerste reactie was oef, nu gaan we het eindelijk weten.  Mijn dochter werd door een logopediste en een psychologe getest en de diagnose werd gesteld.  Zij is zeer intelligent maar traag in visuele verwerking van informatie.  Dankzij haar goed ontwikkeld geheugen compenseert zij haar handicap.
Op school wordt dyslexie in de juiste context geplaatst.  Als het nodig is, krijgt mijn dochter extra tijd om proeven af te leggen (vooral tijdens examen).  Bij de verbetering wordt rekening gehouden met typische dyslexiefouten.  Vooral de taal Engels was voor haar een ramp, met de nodige traantjes.   Maar ze is daar op haar tempo kunnen in groeien met als gevolg dat ze geen taalhekel noch taalangst ontwikkeld heeft.
Mijn dochter is nog nooit uitgelachen voor fouten en versprekingen en functioneert zonder schroom in de groep, met nog steeds schitterende cijfers tot gevolg.
Een grote pluim dus voor het lerarenteam.

Ik ben de mama van een "moeiliijk" kind. moeilijk in de zin van : dyslectisch, ADHD'er en hoogbegaafd; ten gevolge van een zware val in het 2de leerjaar is hij ook een migraïne  patient. Wij wonen in de Groenenhoek, Berchem en daar heeft onze zoon de kleuterklas  gevolgd. En daar werd ons aangeraden hem te laten testen, omdat hij een moeilijk kind  zou zijn. Uit het onderzoek bleek dat hij een paar jaar voor was en structuur nodig  had, en vooral, dat wij een school moesten zoeken waar hij zich goed voelde. Die school dachten wij gevonden te hebben in een kleinere school, een  college in Wilrijk Maar daar werd hij zodanig gepest, dat hij over zelfmoord sprak. En wat doe je dan als ouder? Dans sterf je vanbinnen!

Intussen was hij op hoogbegaafdheid getest en hij begreep heel goed dat hij  anders was. Ik wou hem naar een andere school sturen maar hij vroeg of ik hem kon  garanderen dat hij in een andere school niet gepest zou worden om zijn  anders zijn, en dat kon ik dus niet. Door toedoen van Bekina hoorde ik van 't Kofschip en daar heeft hij dus het  6de leerjaar gedaan. Hij is daar helemaal opengebloeid, maar het was maar één jaar en toen werd  de hoogbegaafdewerking die zoveel goeds gedaan heeft, afgebouwd

Wij dan weer op zoek naar een school waar hij zich goed zou voelen en die  vonden wij in de Parkschool te Wilrijk, een middenschool, ook met  hoogbegaafdenbegeleiding Daar was de samenwerking met andere hoogbegaafden wel moeilijk maar hij  heeft er een aantal echte vrienden aan overgehouden. En dan .... weer op zoek, van de ene school naar de andere.... als je vroeg om hoogbegaafdenbegeleiding , wilden ze wel Grieks aanbieden  ipv de nodige aandacht en begrip voor wat velen ene luxeprobleem noemen Maar het KAB had wel aandacht voor deze andersbegaafden, die vooral iemand  nodig hebben die hun anderszijn begrijpt en begeleidt. Na onze eerste kennismaking met Mevr De Blust, wiskundelerares, zagen we het  echt zitten en ook  met Mevrouw Feyen, lerares chemie, beiden deskundigen in  HB- begeleiding, hadden zowel onze zoon als wij er alle vertrouwen in dat  het hier goed zou gaan.

Niet dat onze zoon met achten, negens of zo naar huis komt, integendeel, soms is hij maar met de hakken over de sloot erdoor, maar nu, bij het nieuws  dat de school zou sluiten, probeerde ons zoon zich sterk te houden, maar  toen zijn klastitularis ook weende, kon hij zich niet goed houden en zei:  'dit is de eerste en enige school waar zowel leerkrachten en leerlingen me  van het begin aanvaard hebben zoals ik ben.  En hij huilde.... Hij heeft het sindsdien heel moeilijk, wil actie voeren, wil uiten dat hij  zich in deze school goed voelt, en wij als ouders staan achter hem. 

nog even een paar voorbeelden over de goede werking van KAB ten gevolge van
de kleinschaligheid en specifieke aanpak

Doordat de klassen betrekkelijk klein zijn, is er meer aandacht voor de
Kinderen. De lessen worden spannend en interessant gehouden. Een van de "meesters" onder de leerkrachten en door de leerlingen op handen gedragen is Dhr. Mxxxx, een ongelofelijke toffe leerkracht, die inspeelt op de
eigenheid van ieder kind. Zijn lessen zijn origineel en  interessant en ze gaan met plezier naar zijn lessen. Buiten de lessen is hij ook een vriend en een raadgever. Dikke pluim voor deze leerkracht die zeker als voorbeeld kan dienen voor de jonge beginnende leerkrachten.

Maar zelfs de ogenschijnlijke strengere leerkrachten spelen in op de noden
van de leerlingen. Als mijn zoon hoofdpijn krijgt ten gevolge van de warmte in de klas, zal vb. Mevrouw Kxxxx, biologie, de eerste zijn om de vensters open te zetten

Ik noem hier maar een paar leerkrachten, maar over de meesten, allé, bijna
allemaal die ik ken, valt iets positiefs te zeggen.

Door de kleinschaligheid hebben leerlingen ook een zekere inspraak, een
zekere inbreng, zeker bij de lessen zelfstandig werk.

De sfeer in de klas in enorm, wat zeker in de hand wordt gewerkt door Sport
Na School, vorige donderdag zijn ze met zes van de klas gaan schaatsen, is dat niet mooi?

In de les Nederlands werd er ingespeeld op het thema : droom je stad, waar
de leerlingen enthousiast hebben aan meegedaan en waar ook de mogelijke
sluiting van KAB ter sprake werd gebracht.

In bijna ieder vak wordt er ingespeeld op de eigenheid van de groep, de
eigenheid van de leerling, en er zijn leerkrachten die direct feeling, direct begrip voor een situatie hebben en er zijn natuurlijk ook de nieuwelingen, die het allemaal nog een beetje moeten leren, maar door de positieve sfeer in het KAB komen die er ook wel

Wat ook zeker moet vermeld worden is de inzet en de betrokkenheid die zelfs
buiten de school nog  verdergaat.  Ik spreek uit ervaring tijdens het
skiverlof waar ik op de leerkrachten kon rekenen bij een probleem, en de
begeleiding bij GWP. Want het is een zalig gevoel als je je kind met alle vertrouwen kunt laten meegaan.

Natuurlijk zijn er af en toe problemen, zowel  met allochtonen als met
autotochtonen, maar we weten dat ze direct aangepakt, onderzocht en opgelost worden. Wat wil je als ouder nog meer?

Wij kozen voor Kabrio omdat Sxxx eerst in het gewone onderwijs zijn draai niet kon vinden.  Hij begon het eerste leerjaar van de basisschool in het stedelijk onderwijs.  Onze dochter die 4 jaar ouder is en geen problemen heeft, zat daar goed en we hadden de indruk dat het een zeer goede school was. Tot Sxxx er kwam.  Het is pas als er extra aandacht nodig is dat je ziet of een school goed functioneert of niet. In dit geval niet dus. We botsten op een muur van onbegrip en communicatie er nauwelijks. De school hanteerde verouderde methodes om leerproblemen aan te pakken en weigerde het clb in te schakelen. Wij werden behandeld als overbezorgde ouders die ons kind wilden overbelasten met nog meer therapie enz...Kostbare tijd ging op die manier verloren omdat therapie voor de leeftijd van 7 jaar meer effect heeft. 

Sxxx kreeg persoonlijke problemen (laag eigenbeeld, faalangst, onderpresteren enz...). Vanaf het tweede leerjaar kozen we voor leefschool de Dageraad (vrije basisschool). De school biedt ervaringsgericht onderwijs aan, werkt met o.a. projectonderwijs, hoekenwerk. Veel aandacht gaat naar de volledige ontwikkeling van het kind (willen, voelen, denken) en niet enkel naar kennisverwerving.  De kinderen werken met contracten en vullen ook zelf een deel van het rapport in (volgen het systeem van de Axenroos). 

Er werd hard gewerkt aan begeleiding en ondersteuning van de leerproblemen en Sxxx was in deze school een gelukkig kind. Op het Antwerps revalidatie centrum waar Sxxx therapie volgde voor zijn leerproblemen,  raadde men ons aan voor het middelbaar een school te kiezen die zijn leerhonger stimuleert (veelzijdigheid), zijn structuurzwakte ondersteunt en zijn leerproblemen erkent.  Kleine groepen en projectonderwijs werd aangeraden omdat Sxxx ook snel gedemotiveerd raakt. Door met projecten te werken is, zien kinderen grotere gehelen en verbanden en is de motivatie groter. Sxxx zit nog maar net in Kabrio en of het klikt kunnen we nu nog niet zeggen, dat is nog te vroeg.  Wel weten we dat hij zich redelijk goed voelt, vrienden heeft en dat pesten minder voorkomt. We hebben er twee jaar over gedaan om de geschikte school voor hem te vinden en we vermoeden dat Kabrio de beste keuze is omdat ze het meeste aansluit bij de werking van de leefschool, structuur biedt, met kleine groepen werkt en een hoog niveau van leerstof aanbiedt.

Eigenlijk was het best even schrikken . Vragen, bedenkingen, verdriet en onzekerheid….maar toch vooral een gevoel van onmacht overvalt mij nu. Ik heb gisteravond, in de latere uurtjes er toch nog even met de jongens over gepraat. Gek hoe twee kinderen toch ook heel anders reageren op zo’n “gebeurtenis”. Vreemd hoe er toch ook bij hen wel enig ongemak te bespeuren is, ondanks het feit dat ze er nog maar pas “bij” horen.

Wij hebben vorig schooljaar bewust gekozen voor uw school, en onze oudste zoon aan jullie toevertrouwd.  Na een niet zo al te beste ervaring in zijn vorige school  (waarover wij het uitgebreid hebben gehad met de vorige directrice) kunnen wij alleen maar zeggen dat wij tot op vandaag nog geen minuut spijt hebben gehad van onze beslissing. Een kind dat ahw “opgegeven” werd in de ene school blijkt dan toch mits de nodige ondersteuning op zijn pootjes te vallen in de andere school….. Waaraan ligt dat dan ?

In overleg en met de nodige bedenkingen , hebben wij dit jaar ook onze tweede zoon  “doen” veranderen van school., en weerom denken wij dat dit een goede beslissing was. Waarom, is een regelmatig gestelde vraag wanneer “schoolverhalen” ter sprake komen  in onze vrienden en kennissenkring. Mijn meest directe antwoord hierop is dan : omdat ik hou van kleinschaligheid.  Ik vind het gewoon niet fijn dat mijn kinderen maar “nummers” zijn. Het kan best zijn dat andere kinderen goed functioneren in “grote” scholen.  Ik heb met mijn kinderen toch wat anders nodig.  Mijn kinderen studeren niet  vanuit “zichzelf”.  Mijn gasten hebben verstand genoeg, maar hebben af en toe een extra duwtje nodig. Dat extra duwtje kan zowel een positieve schouderklop als een “negatieve” aantekening in de agenda zijn.
Ik zoek een school, waar ze daar aandacht voor hebben.  Waar ze inzien dat niet alle kinderen op dezelfde manier denken en doen, waar gezocht wordt naar een manier om hen te motiveren en dingen bij te brengen die hen later zullen helpen om keuzes te maken voor hun verdere leven. Want daar draait het toch allemaal om.

We willen toch dat onze kinderen met een eigen visie zullen kunnen meedraaien in een maatschappij die met de dag moeilijker en complexer wordt. Zij zullen moeten leren keuzes maken.  Laat ons er dan ook voor zorgen dat ze de kans krijgen om die keuze te maken die het best bij hen past. Ik denk en eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat het voltallige lerarenkorps goed weet waar ze mee bezig zijn, welke weg zij willen volgen.  Het project zelfstandig begeleid leren dat ons vorig jaar op een oudercontact duidelijk werd uitgelegd, getuigt volgens mij van een groot engagement van alle leerkrachten. Het is enkel omdat iedereen aan dezelfde kar trekt dat zoiets kan lukken.  Daar is moed en enthousiasme voor nodig !

En dan komt er zo’n brief binnen.  Zo’n brief met wel 4 keer het woord “rationalisatienorm” in. En ….normen, opgelegd door de Overheid. Twee keer zijn wij daar al op het nippertje aan ontsnapt .  De kinderkribbe bleek “plots” niet groot genoeg meer , (ondanks maandenlange wachtlijsten) en werd opgeslokt door een groter organisme. De kleine buurt kleuterschool in hartje Antwerpen bleek opeens niet meer te voldoen aan de “normen” van de huidige tijd, maar wel zeer goed te passen in een “woonproject” van deze tijd. Telkens waren wij gelukkig “net klaar” en konden we in beide gevallen enkele jaren nadat onze kinderen er “afzwaaiden” nog een laatste schooldag meemaken. Pas toen besefte ik dat wij nog bij de “gelukkigen” geweest waren !

Ik wil mezelf en mijn familie helemaal niet het etiket “alternatief” op plakken.  Ook zou je kunnen denken dat ik er wel echt “elitaire” gedachten op na houd. Ik denk dat ik met een gerust geweten kan zeggen dat wij een doodgewone familie zijn, waarvan zowel vader als moeder (gelukkig)voltijds buitenhuis werken. Wij zijn geboren en getogen in de stad.  Wij houden van onze stad, met haar diversiteit,  problematiek, en  romantiek  Net op het moment dat de stad bol staat van “akties” na een week-end verdraagzaamheid zitten we volop in een week van beloftes en goede voornemens…..

Ik heb gisteren de opmerking gemaakt : het is tijd dat we van ons laten horen, het is tijd dat we zeggen wat we willen, het is tijd dat we zeggen dat we niet willen dat zoiets gebeurt.
Ik ben ervan overtuigd dat er nog mensen zijn die duidelijk gekozen hebben voor deze school.  Hun keuze kan gaan van : “makkelijk, zo vlak bij !”tot meer “ideologische” keuzes.
In mijn ogen zijn beide evenwaardig.

Ik ben ervan overtuigd dat vele kinderen “dood” geknepen worden in scholen, die zo groot zijn geworden dat ze de “voeling” met de basis, met dat wat er op een speelplaats gebeurt helemaal kwijt zijn geraakt.  Het kan zijn dat deze “gevoeligheid” niet voor elke ouder geldt en dat er kinderen zijn die perfect in zulke systemen kunnen groeien en ontplooien. Alleen….mijn kinderen niet ! Laat me deze keuze !